Θεέ μου ζούμε, για να Σε δούμε!(Οι από μέσα Αγιορείτες...)

Μέσα στο ευλογημένο φετινό καλοκαιράκι, πήραμε νοερώς τα αγιορείτικα ραβδιά και τα  ντορβαδάκια μας και ανεβήκαμε ξανά στο Όρος, σε ένα ταξίδι στο αγιασμένο Αθωνικό Παρελθόν, να συναντήσουμε εκείνους που ολοκληρωτικά και από μέσα τους μανικά ερωτεύτηκαν και θυσιαστικά αγάπησαν τον Δεσπότη Χριστό! Η αλήθεια είναι ότι δεν ακολουθούν πολλοί σε αυτές τις θερινές εξορμήσεις μας, εδώ και χρόνια. Κατανοητό και σεβαστό εν μέρει. Θέλει και ένα διάλειμμα ο άνθρωπος, να βουτήξει στη θάλασσα, να βγει και μια βόλτα στη νυχτερινή δροσιά, να πάει και σε μια συναυλία καλοκαιρινή υπό το φως της πανσελήνου…Βρεθήκαμε και εμείς σε μια τέτοια πρόσφατα, ενός καταξιωμένου μελωδού τραγουδιστή και ακούσαμε από το πιστό κοινό που χρόνια ακολουθεί τα καλλιτεχνικά του βήματα ένα σύνθημα…Και πως έγινε αδελφοί μου εκείνη τη στιγμή εκείνο το σύνθημα να μας μεταφέρει…ξανά στο Όρος! Έλεγαν λοιπόν εν χορώ οι πλείστοι των θεατών: Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε! Χρόνια τώρα ακούγεται αυτό το σύνθημα! Στην υπερβολή του, θέλει να μεταφέρει την μεγάλη αγάπη και τον θαυμασμό των ακροατών. Στην βαθύτερη όμως ανάλυσή του αδελφοί μου, αυτό το σύνθημα  εκφράζει απολύτως  τη σύγχρονη νεοειδωλολατρία! Ειδωλοποιήσαμε την τέχνη και τον πολιτισμό, την πολιτική, τον αθλητισμό, το φαγητό, την επιστήμη και όσους τις πρεσβεύουν…Ειδωλοποιήσαμε τα πρόσωπα! Τα λατρέψαμε και στην υπερβολή μας, λέμε συνθήματα που το φανερώνουν αυτό το κατάντημά μας. Ζούμε για να σε ακούμε και Θρύλε Θεέ μου…και πράσινος, πράσινος  Θεός… και Αεκάρα μου μαζί σου ανασταίνομαι και ήρθαμε πάλι για να προσκυνήσουμε, το μεγαλείο σου δικέφαλε…και άλλα τέτοια σε πλησμονή…Εκείνο το βράδυ λοιπόν, ακούγοντας το σύνθημα για τον περιάκουστο τραγουδιστή, πως μας ήρθε στο νου μια εικόνα…μυριάδων αγγέλων εν σώματι Αγιορειτών, στο δικό τους στάδιο, εκείνο των αρετών, να τραγουδούν και αυτοί ομοθυμαδόν ένα σύνθημα! Και δος ημίν, εν ενί στόματι και μια καρδία, δοξάζειν και ανυμνείν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομά Σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος...Μας μιλούν με τις βιωτές τους οι Άγγελοι εν σώματι, οι Αθωνίτες πρεσβευτές μας. Ιδού το αληθινό νόημα αυτής της ζωής αδελφοί! Για τούτη την δοξολογία  αλλά και για αυτήν την αποκάλυψη, αυτήν την παμπόθητη Θεία επιφάνεια γεννήθηκαν οι από μέσα Αγιορείτες! Για να τους βλέπει ο Θεός και εκείνοι να βλέπουν το πρόσωπό του! Ο Θεός οικτειρήσαι ημάς και ευλογήσαι ημάς· επιφάναι το πρόσωπον αυτού εφ' ημάς και ελεήσαι ημάς. Στίχοι από το ιερό ψαλτήρι περιγράφουν ευσύνοπτα όλο τους το επίγειο πέρασμα. Ξεχάσαμε να σας πούμε το σύνθημά τους όμως…

                                    -Θεέ μου ζούμε, για να Σε δούμε!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά 6 εκπομπών με τίτλο: Θ έρως στο Όρος(Οι από μέσα Αγιορείτες)

Σαν τον πατέρα Χαρίτωνα...(Οι από μέσα Αγιορείτες)

 

Οι από μέσα Αγιορείτες έχουν καρδιές λευκασμένες,  μακαρία αφελότητα, μιλούν και κοιτούν σαν μικρά παιδιά, δίχως υποκρισίες και υπολογισμούς. Ποθούν να αρέσουν του Χριστού και συμβουλεύονται την Παναγία, πριν πράξουν και μιλήσουν. Δεν κοιτάζονται ποτέ τους σε καθρέφτη. Αν βλέπανε κάποτε τον εαυτό τους στο  δρόμο να περπατά, δεν θα τον αναγνώριζαν. Καθρέφτης τους η εικόνα του Δικαίου Κριτή. Αν καταφέρουν να την αντικρίσουν, χωρίς να χαμηλώσουν αμέσως τα μάτια, πήραν πληροφορία και ταπεινά συνεχίζουν.  Σμιλεύματα του Αγίου Πνεύματος, ταμειούχοι Θείας χάριτος. Δεν ξοδεύουν ποτέ…μόνο αποταμιεύουν κόπους στεναγμούς και δάκρυα! Άφθονα δάκρυα παρακλήσεως. Είναι αλήθεια πως όσο πιο πίσω γυρνάς τις σελίδες του βιβλίου, που η Παναγία του Μονοξυλίτη συμπληρώνει με τους αφιερωμένους  που έρχονται στο περιβόλι της, εκείνου του βιβλίου που μαζί με την Κυρία Θεοτόκο αξιώθηκε κάποτε να αντικρίσει ολοζώντανα ο μακαριστός ηγούμενος π. Ανδρέας ο Αγιοπαυλίτης, τόσο πιο πολλούς θα συναντήσεις. Μα και σήμερα υπάρχουν από μέσα Αγιορείτες. Ίσως κάποιοι τα καταφέρνουν και ασκούν εκείνο το "λάθε βιώσας". Ίσως όμως για να αναπαύσουν τους αδελφούς τους αφήνουν  την ησυχία και γίνονται άθελά τους περιάκουστοι. Σαν τον πατέρα Χαρίτωνα τον Διονυσιάτη. Έναν από μέσα Αγιορείτη, που σκόρπιζε αγαθοσύνη και ελπίδα αιωνίου ζωής σε όποιον τον συναντούσε. Που αγαπούσε σαν γιός την Μάνα του την Παναγία και καθημερινά την χαιρέτιζε με αμέτρητες απαγγελίες των Χαιρετισμών της. Που αγκάλιαζε σαν πατέρας καρτερικός κάθε επιστρέφοντα. Που διείσδυε βαθιά στην ψυχή των κουρασμένων και αναγκεμένων. Ω εκείνα τα μικρά σημειώματα με τα θεία μηνύματα που μοίραζε…Και τα γλυκά μαλώματα όσων θυμίαζαν τον διάβολο με το τσιγάρο. Πόσοι, με την έμπονη προτροπή του, δεν έκοψαν τούτη την βλαπτική για σώμα και ψυχή συνήθεια!  Σκόρπισε θλίψη η είδηση της γαλήνιας κοίμησής του. Και ξεκίνησαν από τότε να μαθαίνονται περιστατικά που φανερώνουν ότι και η εποχή μας δεν είναι αμάρτυρη…από μέσα Αγιορειτών…Να έχουμε την ευχή του!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά 6 εκπομπών με τίτλο: Θ έρως στο Όρος(Οι από μέσα Αγιορείτες)

Στην ιερή μνήμη Χαρίτωνος Μοναχού Διονυσιάτη με αφορμή τη συμπλήρωση 40 ημερών από την κοίμησή του.

Γύρω τους και εντός τους…(Οι από μέσα Αγιορείτες...)

                                        

 Οι από μέσα Αγιορείτες, δεν χρειάζεται να σου μιλούν για να διεισδύσουν στα κατάβαθά σου…Στη θέα τους, αναβιώνουν οι ιστορίες από το Γεροντικό. Κάποτε ένας προσκυνητής επισκεπτόταν πολύ συχνά τον Αββά Αντώνιο στην έρημο. Όμως ποτέ, όπως οι υπόλοιποι που συναντούσε εκεί, δεν ρωτούσε κάτι. Μετά από αμέτρητες  επισκέψεις και πολλά χρόνια ο Άγιος θαυμάζοντας, τον ρώτησε:

-Αδελφέ, έρχεσαι τόσους καιρούς εδώ και δεν με έχεις ρωτήσει ποτέ σου τίποτα!

-Μου αρκεί να σε βλέπω πάτερ!

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους Αγίους του Θεού. Αρκεί η όψη τους η χαρμολυπημένη και τόσο  εύλαλη,  να σου μηνύσει την Αλήθεια του Ευαγγελίου, να σου υποδείξει την Σταυρική ανάβαση προς τα άνω προσδοκώμενα. Ακόμα και μια φωτογραφία τους, τόσα χρόνια μετά την κοίμησή τους, μπορεί να σου αλλάξει την…πορεία. Έτσι συνέβη με έναν νέο, που ζήτησε να εξομολογηθεί και να μεταλάβει, σαν αντίκρυσε μια φωτογραφία του Αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη! Σε μια κολώνα, είδε μια αφίσα, που προσκαλούσε τον λαό του Θεού σε μια πνευματική σύναξη-αφιέρωμα στον Άγιο Εφραίμ. Τον συγκλόνισε εκείνο το ταπεινό και τόσο διαπεραστικό του βλέμμα. Χωρίς να τον γνωρίζει, ξεκίνησε να του μιλάει μέσα σε αναφιλητά συντριβής! Έπειτα πληροφορήθηκε τα πάντα για εκείνον…Τώρα πορεύεται την οδό της μετανοίας, με τον Άγιο συμπαραστάτη και βοηθό του και μεσίτη του. Γνωρίζει βέβαια πολύ καλά, πως ο Άγιος δεν μεσιτεύει ποτέ για να γίνουν αυτά που του ζητά. Αλλά ο,τι συμφέρει την ψυχή του. Κατησχυμένος δεν θα εξέλθει ποτέ από την θερμή του προσευχή. Δώρημα στα σίγουρα θα λάβει, αλλά προς το συμφέρον της αιτήσεως! Έτσι δίδασκε ο σοφός κατά Θεόν Γέροντας! Έλεγε πως κάθε πειρασμός, κάθε ασθένεια, κάθε δοκιμασία( όπως αυτές οι πρωτόγνωρες για τους πολλούς, που τώρα διάγουμε) είναι ένα ξυπνητήρι, που παραχωρεί ο Θεός να χτυπήσει!

- Μην φοβάστε ο,τι σας ξυπνά! Μόνο ο,τι σας κοιμίζει…! Εγώ θα κάνω δέηση προς την γλυκειά μας Μανούλα, να γίνει το θέλημα του Υιού της και μόνο!

Έτσι και μόνο δέονται οι από μέσα Αγιορείτες! Έτσι και παλεύουν όπως οι πνευματικοί τους πρόγονοι…οι παππούδες τους! Νήψη, ακρίβεια, υπομονή, Θεία Λειτουργία! Κάθε φορά σαν την πρώτη τους και την τελευταία συνάμα! Κάθε που ακούγεται το  τελευταίο δι’ ευχών, ξεκινά η προετοιμασία τους για το Ευλογημένη η Βασιλεία του Αγίου Τριαδικού Θεού! Τα δάκρυα δίνουν συμμαρτυρία παρουσίας Θείας Χάριτος! Και η υπακοή σε εκείνους είναι  γνήσια και ατόφια,  ως αρετή! Χωρίς υπολογισμούς και αχαρίτωτες νεωτερικές μωροσοφίες…Μας το φωνάζουν οι γαληνές μορφές τους:

-Η υπακοή  είναι αρετή και όχι υπεκφυγή! Το πάσαν τη ζωή ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα, είναι για να βιώνεται εις ολόκληρον και όχι χρησιμοθηρικά…Ο Χριστός είναι Ο  Κυβερνήτης και Ο Καπετάνιος στην τρικυμισμένη μας θάλασσα και όχι τιμόνι και κουπί να το φέρνουμε συνεχώς στα μέτρα μας…

Ζωντανή η παρουσία Του! Γύρω τους και εντός τους…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά 6 εκπομπών με τίτλο: Θ έρως στο Όρος(Οι από μέσα Αγιορείτες)

Από μέσα Αγιορείτης…

 

Βροχερή πρώτη Άνοιξη στον Άθωνα…Παραμονές Μεγάλης Σαρακοστής. Αλισάχνη σταλμένη  από λιμάνι  του ουρανού, δακρύζει τη μέρα και μια ομίχλη απλωμένη, σαν νεφέλη φωτοφόρος, να ακουμπάς με τα ακροδάχτυλά σου και να αγιάζεσαι και νοερώς να αναβιβάζεσαι… Ξανά εδώ, στης ψυχής τα πανίερα, πατώντας το χώμα πάνω στο οποίο μεταφυτεύθηκαν του Παραδείσου όλα τα αθάνατα και αειθαλή έμψυχα άνθη. Κάθε φορά όπως η πρώτη! Μύριες δόξες στον Θεό! Δεν γίνηκε η συνήθεια κόσμος…Παίρνουμε τον δρόμο-επιστροφή για το σύννεφο-κελί των Καρυών. Η ίδια λαχτάρα για την πατρική αγκαλιά του Γέροντα. Ένας από μέσα Αγιορείτης… Κουρνιάζουμε σαν μωρά μέσα της και ευχόμαστε να μείνει άκλειστη για πάντα…Γεννιέται πάλι ο Χριστός εντός μας. Πάτερ αγαθέ εμακρύνθην… Καθόμαστε απέναντί του. Χαμηλώνουμε τα μάτια μας. Δεν αντέχουν εκείνα,  τόση...ξοδεμένη μακροθυμία…Ξεμακρύναμε τόσο πλούσιοι και επιστρέψαμε ξανά ρακένδυτοι και λιμοκτονούντες…  Με αγωνία ξεκινάμε να ρωτάμε τον γέροντα για εκείνα που είναι εδώ και πυκνώνουν τα σκοτάδια γύρω μας…

-Μη χάνετε την χαρά σας παιδιά! Να χαίρεστε με την χαρά του Χριστού μας, που τίποτα δεν την μικραίνει… Μη βιάζεστε και μην  αγωνιάτε για αυτά που θα έρθουν. Κάθε άνθρωπος έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Το παρελθόν το αφήνουμε στον πνευματικό μας, το μέλλον στον Κύριο! Εσείς μεριμνείστε για το τώρα...και όταν λέμε τώρα εννοούμε τις 12 επόμενες ώρες...το περισσότερο...Ζείτε Θεαρέστως το παρόν με τον Χριστό! Δεν υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ενδιάμεσο, κάτι που να μπορεί να ταιριάξει τον Χριστό με άλλην αγάπη. Ξέρετε πως έγινα μοναχός; Άκουσα κάποτε τον μακαριστό Άγιο Επίσκοπο Κοσμά, να λέει: Πρέπει να τα δώσουμε όλα στον Χριστό…και σκέφτηκα εκείνη την ευλογημένη στιγμή, πως μόνο αν γίνω μοναχός, μπορώ να εκπληρώσω αυτό το ολοκληρωτικό δόσιμο…Τι αφιερωμένη αγία ψυχή ο μακαριστός! Αυτός παιδιά, σαν ήταν νεότατος ακόμα ιερέας, είχε φτιάξει μια πνευματική ομάδα…Ήταν εκείνος ο μπροστάρης! Και έβγαιναν ξημερώματα εκεί στα μέρη του Αγρινίου και έκαναν…ξέρετε τι; Αφισοκολλήσεις! Παράξενο σας φαίνεται ε; Μη φανταστείτε βέβαια τίποτα πολιτικά-κομματικά συνθήματα και τέτοια…Θεός φυλάξοι! Είχαν ένα σύνθημα οι αφίσες, αλλά σύνθημα του Ουρανού…Έγραφαν: ΧΡΙΣΤΟΣ ή χάος…! Πόσο επίκαιρο στην εποχή μας αυτό το μήνυμα!  Να ακολουθούμε τον Χριστό, αλλιώς…!

-Πάτερ, παρακολουθείτε αυτά που ψηφίζονται σήμερα; Νομιμοποιούν  το άθεσμο και το Θεομίσητο με τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς μάλιστα! Ένας κιόλας,  μετά την ψήφιση ενός τέτοιου θλιβερού νομοσχεδίου στη βουλή, βγήκε δημόσια  και είπε: Επιτέλους, εάλω η πόλις!

Σίγησε για λίγο ο γέροντας...Και έπειτα, είπε κάτι με πονεμένο το βλέμμα του...

- Τουλάχιστον παραδέχονται την βαρβαρότητα...

-Γέροντα έχουν δυσκολέψει πολύ τα πράγματα…Καμιά φορά ακόμα και με τους πνευματικούς μας, μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορούμε πλέον να αναπαυθούμε…

-Τι λέει παιδιά ο Θείος Παύλος; ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας·... Μην αγωνιάτε όμως! Αν το θέλετε πραγματικά, θα στέλνει πάντοτε ο Κύριος δικούς Του να σας κρατούν…Να έχετε χαρά, σας το ξαναλέω! Μην παραπονιέστε για τίποτα! Έχει ο Θεός! Εάν δεν έχετε αυτό που αγαπάτε, αγαπήστε αυτό που έχετε!

Πλουτισμένοι με μια ατίμητη χαρά- θησαυρό, κατεβαίνουμε προς Παναγούδα. Κάνουμε στάση στον Γέροντα Γαβριήλ, να πάρουμε την ευχή του. Στην πόρτα του τρισευλογημένου κελιού του, γραμμένο από τον ίδιο:  «ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΛΑΤΕ ΜΕΣΑ» και από κάτω ένας Σταυρός με το ΙC XC NI KA. Ένα κομμάτι χαρτόνι, δεκτικό και αυτό  να ρουφήξει χάρη, να αναβλύσει ρείθρα αγιότητας. Βρίσκουμε τον γέροντα ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Ενενήντα χρονών πλέον, φαίνεται τόσο αδύναμος και ανήμπορος…Δεν σταματάνε αμέτρητοι αδελφοί να εισέρχονται καθημερινά για να λάβουν…δύναμη από εκείνον! Στον τοίχο του μικρού του δωματίου γραμμένο άλλο ένα ιερό σύνθημα: Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΟΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΕΛΕΙ! Δοσμένο στην Νεοελληνική, εκείνο το περίφημο πατερικό λόγιο: Ο άνευ σου πλάσας σε ου δύναται ανευ σου σώσαι σε…Μας ευλογεί έναν-έναν με την κλεισμένη γροθιά του…σήμα κατατεθέν του…Χαμογελάει Φως ο πατήρ Γαβριήλ! Ένα μικρό παιδί!  Εύχεται με έναν τόσο ανυπόκριτα αγαπητικό τρόπο! Από τα βάθη της λευκασμένης του ψυχής! Ατάραχος και απαθής, μας προτρέπει να μην μείνουμε στα συνθήματα των ακροατών…να  κρατήσουμε, ως ποιητές των κριμάτων του Αγίου εν Τριάδι Θεού, την Ορθόδοξη Πίστη και τις ιερές παρακαταθήκες των Αγίων Πατέρων!Αυτός κι αν είναι από μέσα Αγιορείτης! Στην Παναγούδα φτάνουμε έπειτα από λίγο. Ζωντανός ο Άγιος Παϊσιος, φανερώνεται στην αδημονία τόσων προσκυνητών που καταφθάνουν από κάθε μέρος της οικουμένης. Ο πατήρ Αρσένιος διαμοιραστής γλυκασμού και ευλογίας. Έχει για όλους τους πεινασμένους περίσσευμα…Ανεβαίνοντας, συναντάμε τον πατέρα Δημήτριο τον λιβανά. Μας μιλά για την πορεία του στον Άθωνα! Οδηγός νταλίκας σαν λαϊκός, τώρα αναζητά συνεχώς τα ουρανόσημα της Άνω Πατρίδας. Ταχογράφος πλέον δεν υπάρχει για να αγωνιά τι θα γράψει, μόνο στο βιβλίο της Ζωής λαχταρά να είναι συμπληρωμένο και το δικό του όνομα μαζί με όλους τους αδελφούς του!   Δεν τον γνωρίζαμε, μα τα δάκρυα του κάθε φορά που αναφερόταν στην Παναγία μας, έγιναν παντοτινά συνοδευτικά της θύμησής του. Και πόσες μορφές πνευματικών αγωνιστών, ωραίων μορφών ελπιδοφόρων και αληθινά χαρούμενων και σε τούτο το ταξίδι στον Αχαμήλωτο Άθωνα! Και εκείνο το καλογέρι που είχε γονατίσει στην είσοδο της Λιτής…-Πατέρες και αδελφοί συγχωρέστε με! Κρίνω και έχω αντίδραση! έλεγε μέχρι να περάσει και ο τελευταίος μας από μπροστά του, στον δρόμο για την τράπεζα μετά το Απόδειπνο. Μαθητεία στην ταπείνωση και στο ξερίζωμα των παθών…Όλο και πιο βαθειά το δικέλλι...Εκεί που κάποτε, άμποτε  να  ξεπροβάλλει ένας από μέσα Αγιορείτης...

Νώντας Σκοπετέας. Ημερολόγιο Όρους/ Μάρτιος 2025

Απόσπασμα από σειρά 6 εκπομπών με τίτλο: Θ έρως στο Όρος(Οι από μέσα Αγιορείτες)

 

 

Σώμα με σώμα...(Στις ειδικές δυνάμεις του Χριστού...)

            

Πολλές φορές στην πνευματική ζωή χρησιμοποιούμε λέξεις ή φράσεις στρατιωτικής ορολογίας! Στρατιώτες του Χριστού με τα όπλα του Φωτός ανά χείρας δεν ευχόμαστε ολοένα να είμαστε; Ή να θυμηθούμε υπέροχα λόγια από το Άγιο Τριώδιο; Η πάνοπλος εγκράτεια! Η πανοπλία του Σταυρού!

 Ο αντίμαχος εχθρός! Η πίστη, άρρηκτον τείχος, η προσευχή θώρακας και ασπίδα, η ελεημοσύνη περικεφαλαία και η νηστεία μαχαίρι που εκτέμνει κάθε κακία! Τέτοια εξάρτηση πολεμική, τόσα όπλα , τέτοιο πεδίο μάχης για τους στρατιώτες του Χριστού! Που είναι όμως οι ιαχές και οι πολεμικές κραυγές; Πού τα στίφη των εχθρών κι οι πολεμίστρες; Δεν βλέπω τίποτα μου λες! Μήπως όλα τούτα είναι λίγο υπερβολικά; Ησυχία απλώνεται! Μόνο πολεμικό δεν είναι το κλίμα!

….οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.( Εφ. 6,12) ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ ….διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ,…ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ…. στῆτε οὖν περιζωσάμενοι τὴν ὀσφὺν ὑμῶν…. ἐνδυσάμενοι τὸν θώρακα τῆς δικαιοσύνης,…. ἀναλαβόντες τὸν θυρεὸν τῆς πίστεως….. καὶ τὴν περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου δέξασθε,….( Αποσπάσματα από 6ο κεφ.Εφ)

Στην προς Εφεσίους επιστολή του Θείου Παύλου οι προτροπές για την μάχη κάθε Χριστιανού Ορθοδόξου! Με το μαχαίρι του Πνεύματος ξεθηκαρωμένο, βγαλμένο από την πανοπλία του Τριαδικού Θεού, θα πολεμηθεί ο αθέατος αντίμαχος της ψυχής! Χωρίς σώμα και υπόσταση, κρυμμένοι από τις σωματικές αισθήσεις, από την υλική εξωτερική πραγματικότητα! Αντιληπτοί μόνο όταν τα πνευματικά μας αισθητήρια δεν έχουν απονεκρωθεί! Αφανείς οι εχθροί σε τούτον τον ασταμάτητο μυστικό πόλεμο, που ξεκινά από την στιγμή της αναγέννησής μας! Από τους όρκους παντοτινής αφιέρωσης! Συντάσσομαί Σοι Χριστέ! Αποτάσσομαί σοι σατανά! Από το βάπτισμά μας και τον θάνατο του παλαιού ανθρώπου, ως την τελευταία μας πνοή σ αυτόν τον πόλεμο με τον μισάνθρωπο ψυχολετήρα! Αρχηγός και Αρχιστράτηγος ο Χριστός μας περιστοιχισμένος από τις στρατιές των Αγγέλων και τα στρατεύματα των Αγίων! Πολύπειροι εκείνοι γνωρίζουν τις πονηρές μεθοδείες και τα τεχνάσματα του πανούργου εχθρού.

Τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, ο εχθρός εμφανιζόταν εν υποστάσει. Πάμε στο Άγιο Συναξάρι! Η Αγία Μαρίνα στο εικόνισμά της πατάει τον Σατανά! ἀνδρείως κατεπάτησας ὄφιν ἀρχέκακον… τὸν γὰρ ἀόρατον ἐχθρὸν κατεπάτησας στερρῶς ὀφθέντα σοὶ Ἀθληφόρε….ψέλνουμε στα απολυτίκιά της! Εμφανίζεται ο φθονερός διάβολος με μορφή δράκοντος μπροστά στην Αγία για να την φοβίσει την ώρα του μαρτυρίου και της θυσιαστικής ομολογίας της. Εκείνη ατάραχη συνεχίζει να προσεύχεται! Τότε αλλάζει τη μορφή του σε έναν κατάμαυρο και απαίσιο στην όψη άνθρωπο, με πρόσωπο μαύρου σκυλιού. Η Αγία Μαρίνα τον αρπάζει απ τα μαλλιά και με ένα σφυρί που βρίσκει, τον χτυπά στο κεφάλι ταπεινώνοντάς τον. Έτσι, συνέχισε η Αγία τα συγκλονιστικά παλαίσματά της, έχοντας συμπαραστάτη τον Χριστό ως το τέλος φορώντας το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου! Δεκαπέντε χιλιάδες ψυχές βλέποντας όλα τούτα και κυρίως την ήττα του μισόψυχου διαβόλου, πίστεψαν τότε και συναθληθέντες και συμμαρτυρήσαντες με την Αγία θανατώθηκαν, κερδίζοντας το αιώνιο Φως! Και είναι αμέτρητες οι σελίδες του συναξαριού, ιδίως των πρωτοχριστιανικών χρόνων, με τέτοια περιστατικά! Η τακτική λοιπόν έπρεπε να αλλάξει! Αφού τοιουτοτρόπως τόσες ψυχές ξέφευγαν από τα δίχτυα του φθονερού, έπρεπε εκείνος να παραλλάξει το σχέδιό του.  Με ακριβώς την αντίθετη στρατηγική! Με την κρυφή, αόρατη, υπόγεια και ανεπαίσθητη παρουσία του. Και με το να πείσει φυσικά τους εχθρούς του ανθρώπους ότι δεν υπάρχει! Ότι όσα ακούγονται γι' αυτόν είναι υπερβολές, σκοταδισμοί και ζηλωτισμοί …

                       

Ο πόλεμος όμως δεν έπαυσε ποτέ! Οι στρατιώτες του Χριστού γνωρίζοντας τα δόλια σχέδια και τις απάτες του επίβουλου πολεμούν ατρόμητοι και γενναίοι, σώμα με σώμα δίχως να υπολογίσουν το τίμημα αναμένοντας μόνο την Θεϊκή μισθαποδοσία και το αμάραντο στεφάνι της νίκης σε τούτον τον πόλεμο! Διαλεχτοί στρατιώτες, εξουδετερώνουν και εκδιώκουν, ακαταγώνιστα μεσιτεύουν πλέον στον θρόνο του Δεσπότη! Έναν τέτοιον γενναίο μαχητή, έναν επίλεκτο ειδικών αποστολών θα γνωρίσουμε καλύτερα στις παρυφές της ιερής του μνήμης! Δαιμόνων διώκτης! Ειδικότητα σπάνια και για λίγου μονάχα εκλεκτούς! Δεν είναι όλοι για όλα! Επικίνδυνη άκρως αυτή η ειδικότητα αν δεν έχεις εκπαιδευθεί να μάχεσαι στο πιο αλλόκοτο και δύσκολο πεδίο μάχης! Την ανθρώπινη καρδιά! Για να ξεριζωθούν από εκεί τα δαιμονοκίνητα πάθη που έχουν εγκατασταθεί, χρειάζεται πάλη στήθος με στήθος! Τέτοιος παλαιστής της πίστης, Άγιος εν ζωή, λουσμένος στο Φως της του Θεού επιγνώσεως! Ο μακαριστός Άγιος Πατήρ, Σάββας Αχιλλέως! Ο διώκτης των πονηρών πνευμάτων, ο προφητικός διδάχος των ημερών μας! Ιαματικός, πρεσβεύει για έλεος και παράταση στον Κύριο! Επίλεκτος στις ειδικές δυνάμεις του Χριστού!

Νώντας Σκοπετέας
Αποσπάσματα από ομότιτλη σειρά 2 εκπομπών αφιερωμένων στον Άγιο Γέροντας των ημερών μας μακαριστό πατέρα Σάββα Αχιλλέως και το βιβλίο: Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί (εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας-Εκδ.Εφύμνιον)

Μ΄ένα τετράδιο αμαρτίες στην Παναγούδα...

 Ήθελε μόνο να τον δει! Να εκπλαγεί το μέσα του στο πρώτο αντάμωμα της ματιάς του! Να δροσιστεί με μια του κουβέντα μόνο! Καλοκαιράκι ήταν στα μέσα του! Μπορεί και 12 του Αλωνάρη! Δεν θυμάται ακριβώς! Δεν λησμονά το καταμεσήμερο στα μέρη της Παναγούδας 40 χρόνια πριν!  Στάθηκε έξω στην αυλή μαζί με άλλους πολλούς! Ζωγραφισμένη η αδημονία στο πρόσωπά τους! Βγήκε μετά από λίγο ο Γέροντας! Πως αγκάλιαζε τους νιόφερτους!

-Καλώς το παλικάρι, είπε και ο Αθανάσιος ένιωσε, πως αυτές ήταν οι πιο γλυκές λέξεις που είχε ποτέ του ακούσει! Σουρούπωνε πιά, όταν ήρθε η σειρά του να δει τον Γέροντα κατά μόνας! Ξεκίνησε να του μιλά για όσα τον ταλάνιζαν…

-Αθανάσιε για όλα αυτά που μου λες, ένα είναι το φάρμακο παιδάκι μου! Η παστρική εξομολόγηση! Τίποτε άλλο! Αυτό θα σε λυτρώσει!

Δεν το κατάλαβε το για πότε επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και για πότε ξαναβρέθηκε ύστερα από λίγες μόνο μέρες στην αυλή του Γέροντος Παϊσίου! Ακολούθησε την συμβουλή του! Είχε επιστρέψει μαζί με ένα τετράδιο…παραμάσχαλα! Γεμάτο εκείνο από αμαρτίες! Εγκαύματα ηδονών, τραύματα και μώλωπες από τα αμείλικτα  πάθη της πειραστικής νεότητας… Σχεδόν το γέμισε εξιλεωτικά ως το τέλος του! Μα δεν αρκούσε μόνο αυτό! Ήταν έτοιμος και αποφασισμένος όσο ποτέ του,  να μην παραλείψει ούτε μια λέξη μπροστά στον Γέροντα! Του το έδειξε λοιπόν με λαχτάρα, μα η απάντησή του του έκοψε τον ενθουσιασμό!

-Δεν εξομολογώ εγώ παιδάκι μου! Δεν έχω ιεροσύνη! Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός μοναχός! Μην απογοητεύεσαι! Δόξα τω Θεώ! Υπάρχουν πνευματικοί ενάρετοι και ευλαβέστατοι! Θα σου πω, πώς να πας να συναντήσεις τον δικό μου πνευματικό τον παπά-Νικόδημο!  Αν δώσει ο Θεός και τον βρεις…θα σε αναπαύσει ο Γέροντας! Μακάριος και πτωχός! Τα αρετής τέκνο εκλεκτό! Για να καταλάβεις, κάποτε μου παραπονιόταν ότι έκανε αγρυπνία  και δεν είχε μια στάλα λάδι για το καντήλι! Θεοσκότεινα μέσα στο κελί και εκείνος με ένα αποσωμένο κεράκι διάβαζε τα γράμματα των ακολουθιών.

-Ξαφνικά Παϊσιε, άρχισε να μου περιγράφει, γέμισε με Φως το κελί! Ω πόσο Φως! Δεν ξέρω αν χθες τη νύχτα το αντιλήφθηκες και εσύ! Όλη η περιοχή μας ήταν γεμάτη από Φως! Και το έλεγε έτσι απλά σαν να σου περιέγραφε κάτι τόσο καθημερινό! Καταλαβαίνεις παιδί μου ποιον θα πας να συναντήσεις;

Μετά από λίγο ήταν έξω από το κελάκι του! Έδωσε ο μακρόθυμος Κύριος και ήταν εκεί!

-Σε περίμενα! του είπε σαν τον είδε, με το που άνοιξε με δυσκολία  μια σιδερένια  μαγκωμένη από τον χρόνο πόρτα! Με ένα χιλιομπαλωμένο ράσο, με γένια και μαλλιά απεριποίητα και κολλημένα από την αλουσία! Μα με ένα ασύλληπτο φως να ξεβγαίνει από το μέτωπο και τους κροτάφους… Και ευωδία! Απερίγραπτη ευωδία!

-Πήγαινε παιδί μου μέσα στον Ναό και αν θέλεις διάβασε τον 50^ο ψαλμό! Τον γνωρίζεις;

-Βέβαια πάτερ Νικόδημε! Να είναι ευλογημένο!

Πήγε και στάθηκε μέσα στο  εκκλησάκι και ξεκίνησε να απαγγέλει μεγαλοφώνως και εύηχα το ελέησόν με ο Θεός! Αργά και  καθαρά, να ακούει και ο Γέροντας που ήταν ακόμα στην αυλή. Μπήκε ύστερα από ελάχιστα και πλησίασε την ωραία πύλη! Πήρε στα χέρια του το πετραχήλι που ήταν σε ένα κρεμασταράκι  πάνω απ΄το δεξί βημόθυρο σιμά στον αφέντη Χριστό. Εκείνον πλησίασε σέρνοντας αργά τα πόδια του ο πατήρ Νικόδημος…Ο Αθανάσιος συνέχιζε να απαγγέλει με απαράλλαχτο το ύφος: -Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου… Μα χαμήλωσε απότομα όταν άκουσε τον παπά με τρεμάμενη φωνή να συλλαβίζει τραυλίζοντας: Κύ…κύ..ριε Ι…Ι..Ιησού…ε…ε…ελέ…ησόν…με…Σαν να έβλεπε κάτι τρομερό, που τον έσπρωχνε προς τα  πίσω, συνέχιζε με εντεινόμενη τη συστολή, σαν φοβισμένο μωρό, να μαζεύει τους ώμους του, στην κυριολεξία τρικλίζοντας, με το κεφάλι τελείως κατεβασμένο…Σταμάτησε την απαγγελία ο Αθανάσιος! Κατάλαβε ότι ο Γέροντας εκείνη την ώρα είχε την αίσθηση της ολοζώντανης παρουσίας του Χριστού. Πώς μπορούσε να συνεχίσει να απευθύνεται στον Πανοικτίρμονα Πατέρα Θεό, με το πομπώδες και το επιτηδευμένο, που του φανέρωσε τόσο διακριτικά και αληθινά ο Γέροντας; Διέκρινε αυτός ο αγιασμένος, τα  στομφάζοντα χείλη της καρδιάς του…Σχεδόν ψιθυρίζοντας και με πρωτόγνωρο δέος πλέον, ψέλλισε τα τελευταία λόγια του ψαλμού.

Ήρθε και στάθηκε δίπλα του ο παπά Νικόδημος.  

-Ωραία είναι εδώ Γέροντα! Μακάρι να μπορούσα και εγώ να μείνω στο Όρος να μονάσω!

-Εσύ παιδί μου, θα κάνεις οικογένεια με τη χάρη του Θεού! Πες μου τώρα τι σε βαραίνει;

Ξεκίνησε να διαβάζει με συντριβή  από τα γραμμένα  του τετραδίου! Στην αρχή ο πάτερ τον άκουγε σιωπηλός! Είχε περάσει αρκετές σελίδες, όταν του είπε να συνεχίσει και να μην σταματήσει, ενώ εκείνος βγήκε έξω και απομακρύνθηκε στο τέρμα της αυλής, όπου άρχισε να σκαλίζει κάτι λάχανα και ζαρζαβάτια που είχε φυτεμένα!  Του έκανε μεγάλη εντύπωση του Αθανασίου αυτό το γεγονός, αλλά έκανε υπακοή και σε λίγη ώρα είχε τελειώσει το τετράδιο των αμαρτιών του. Έβαλε όμως λογισμό και φυσικό ήταν τούτο, ότι τα μισά και παραπάνω από όσα είχε αναγνώσει, δεν τα είχε διόλου ακούσει ο Γέροντας από εκεί που βρισκόταν…Έπειτα από λίγο ξαναμπήκε μέσα και τον κοίταξε κατάματα. Άρχισε λοιπόν να του μιλά και να του δίνει σοφές συμβουλές, για όλα όσα είχε διαβάσει…Κυρίως για εκείνα, που υποτίθεται ότι ποτέ του δεν άκουσε!!Δεν λησμονά ποτέ εκείνη την…παστρική ημέρα, την γενέθλιά του, στο κελίον του Γέροντα Νικοδήμου του πνευματικού του Αγίου Παϊσίου! Στον Ουρανό οι Άγιοι μαζί πρεσβεύουν για όλους μας και για τον Αθανάσιο το πνευματικοπαίδι τους! Θυμάται ότι εκείνη την ημέρα ο πατήρ Νικόδημος του έδωσε ένα μικρό κομμάτι βαμβακιού με λαδάκι από το καντήλι του Χριστού! -Πάρε Θανάση παιδί μου από το λαδάκι αυτό να το έχεις! Το θυμήθηκε ο Αθανάσιος μετά από αρκετό καιρό σε μια πολύ δύσκολη στιγμή του! Τα φιλεπίστροφα πάθη τον είχαν περικυκλώσει! -Μόλις σταυρώθηκα αδελφέ μου, σαν να με ξελευτέρωσε κάποιος από δεσμά! Τόση δύναμη είχε η προσευχή αυτού του Γέροντα! Να έχουμε την ευχή τους!

Παραμονές της μνήμης του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη γράφτηκε αυτό το διήγημα με τις μυρωμένες και φωτοβόλες θύμησες. Στον Ουρανό, νέφη απειραρίθμων αγίων, που δεν δοξάστηκαν  ποτέ στη γη, σαν τον ταπεινό πατέρα Νικόδημο τον Κρήτα. Και άλλα, που ευδόκησε ο Κύριος να μας είναι γνωστά και ευλαβώς να τιμούμε κάθε χρόνο την αγία τους μνήμη, σαν τον ασκητή της Παναγούδας τον πεφιλημένο. Όσο όλοι αυτοί έζησαν επι γης, συνέβαινε κάτι το  εκπληκτικό, που συνεχώς πιστοποιείται από όσους είχαν την ευλογία να τους ζήσουν! Είχαν την αίσθηση του Θείου υπεραισθητού  και την ασύληπτη εμπειρία του ακτίστου Φωτός...Κατόρθωσαν όμως και για αυτό τόσο μας αναπαύει η μνήμη τους, όλα αυτά τα υπέρλογα, να τα σμίξουν με την ταπείνωση της αυτομεμψίας του εσχάτου των αμαρτωλών...Τούτη την οδό της Αγιότητας, καλούμαστε όλοι να πορευθούμε! Αδύνατο αυτό, θα αντιτάξουν και πάλι οι πολλοί τούτου του κόσμου! Τίποτα το αδύνατο για τον Άγιο Θεό, που πάντοτε ενισχύει! Αρκεί μόνο αυτή η οδός να ξεκινήσει με μια...παστρική εξομολόγηση...

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή ιστορία όπως διασκευάστηκε σε διήγημα και όπως περιέχεται στο βιβλίο: Χώμα και Χριστός...Των ΛεμονΑνθΩν το συναξάρι" ( εκδ.Εφύμνιον)

Απόσπασμα από το 2ο μέρος( από τα 6 συνολικά) εκπομπής με τίτλο: Θ έρως στο Όρος.) Ιούλιος 2025.

Από καρδιάς ευχαριστούμε τον αδελφό μας Αθανάσιο Α. που με αγάπη Χριστού μας διηγήθηκε προς δόξαν Τριαδικού Θεού και ωφέλεια ψυχών.

Θ έρως στο Όρος...(Οι από μέσα Αγιορείτες...)

Οι γνήσιοι φίλοι του Χριστού. Οι διαλεχτοί του Κυρίου. Οι διδαχτοί του Θεού. Είναι συνήθεις φράσεις, που της καρδιάς τα χείλη προφέρουν, σαν αντικρίσουν εκείνους που βιώνουν και σμίγουν  Σταυρό και Ελπίδα, πόνο και χαρά, υπομονή και προσδοκία…Άνθρωποι που μιλούν με την σιωπή τους την εύλαλη, που ανασαίνουν έλεος και δοξολόγημα, που ποθούν μόνο το Θεάρεστο και ό,τι τους ενώνει με τον Δημιουργό. Ακούγοντας ένα από τα αμέτρητα, δόξα τω Θεώ, καταγεγραμμένα ομιλήματα του Χρυσοστόμου των ημερών μας, π.Αθανασίου Μυτιληναίου, ένας ακόμα προσδιορισμός για αυτούς τους μακαρίους προστέθηκε και πόσο μίλησε μέσα μας! Ο από μέσα Χριστιανός, ο από μέσα Μοναχός, ο από μέσα ιερέας, ο από μέσα άνθρωπος! Όχι σχήματα ευσεβείας που παρασύρουν και παραπλανούν τους γύρω μας, να ξεκινήσουν εκείνοι τις φιλοφρονήσεις και τις θωπείες στο φιλέπαινο εγώ μας, όχι έργα και λόγια  ανθρωπαρέσκειας,  βροντώδη και φωνακλά  για τα δικαιώματα  τις κρίσεις και τις εντολές  του Θεού, όχι εξωτερικά αλλά από τα τρίσβαθα, όχι επιφανειακά αλλά πηγαία, όχι αστραφτερά επιχρίσματα αλλά φως  τηλαυγές. Χαραγμένη η θύμησή τους, παραμυθητική κάθε λέξη που η μνήμη αναδύει για το επίγειο πέρασμά τους. 

Ταξίδι στον χρόνο που αγίασαν, θα κάνουμε σε τούτη τη σειρά εκπομπών μέσα στο φετινό καλοκαίρι. Να συναντήσουμε τους…από μέσα Αγιορείτες. Εκεί, στον τόπο που η μετάνοια καρποφόρησε τα πιο ευώδη και ευσκιόφυλλα άνθη του Αθωνικού Λειμώνα. Ποτισμένα από πηγές δακρύων, σκαλισμένα από το δικέλλι της νήψης και  των αρετών. Να πάμε εκεί που η ψυχή θα δροσιστεί ξανά και τούτο το καλοκαίρι! Σπίνοι και τριζόνια συνοδοιπόροι στη συντροφιά μας, να ξημερωθούμε με τα μοναχικά κελαηδήματα των φτερωτών απεσταλμένων, να νυχτωθούμε με τους ακούραστους γαληνούς κήρυκες ακόμα μιας θερινής Αγιορείτικης αγρύπνιας. Να ευχηθούμε για την αιώνια μνήμη τους, να τους παρακαλέσουμε να μεσιτεύσουν, σαν αντιληφθούμε το μέγεθος της παρρησίας τους…

Θ έρως στο Όρος! Γραμμένο... ανορθόγραφα, για να εκφράσει την πιο βαθιά άδολη και ολοκληρωτική αγάπη και αφιέρωση στο περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου. Οι περισσότεροι από αυτούς, τους από μέσα Αγιορείτες, δεν απομακρύνθηκαν ποτέ από την μετάνοιά τους. Εκεί  που πρωτοήρθαν σαν αμούστακα καλογέρια, εκεί είπαν το στερνό τους ευλογείτε και εκεί ενώθηκαν με το ευωδιαστό Αθωνικό χώμα. Δεν ξεμάκρυναν ποτέ από τον τόπο τους, για να μην ξεμακρύνουν ποτέ και από τον τρόπο τους...τον Θεάρεστο και Αγγελομίμητο. Θ έρως στο Όρος! Θείος Έρως μανικός με τον Δεσπότη Χριστό και τους Αγίους Του. Πρώτη στη σύναξή τους η Παναγία! Η Μάνα τους! Η προστάτις τους, η πρόμαχος και πυλωρός της ψυχής τους. Καλοκαίρι εκεί που και η δική μας ψυχή γαληνεύει, εκεί που ξεδιψά και δροσίζεται...Μακριά από την ξεραϊλα και το άνυδρο του ματαίου, συναντώντας τους από μέσα Αγιορείτες...

Νώντας Σκοπετέας

Ιούλιος 2025.

Απόσπασμα από σειρά 6 εκπομπών με τίτλο: Θ έρως στο Όρος, όπου μεταξύ άλλων διαβάζονται και σελίδες από το βιβλίο: «Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση" Εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Χαλκιδικής»

Ο Παύλος που αγάπησε τους Έλληνες…

 

Ο διώκτης που γίνηκε μέγας σαγηνευτής των ψυχών. Αυτός που ανατόμησε, όσο κανείς άλλος μετά τον Θεάνθρωπο, την ψυχή του φιλαμαρτήμονος. Διαβάζοντας τους παρακάτω λόγους από την προς Ρωμαίους επιστολή του, ποιος στ' αλήθεια μπορεί να το αμφισβητήσει;

Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;(Ρωμ. 7,24)  

Δυστυχισμένος και ταλαιπωρημένος εγώ άνθρωπος! Ποιός θα με ελευθερώση και θα με γλυτώση από το σώμα τούτο, μέσα στο οποίον κυριαρχεί η αμαρτία και δια της αμαρτίας ο θάνατος; .         

...οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾿ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω.

εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω ἐγὼ τοῦτο ποιῶ, οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτό, ἀλλ᾿ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία.(Ρωμ. 7,19-20) 

Διότι δεν πράττω το αγαθόν, το οποίον εσωτερικώς με όλην μου την θέλησιν επιθυμώ, αλλά το κακόν, που δεν θέλω, αυτό πράττω.

Εάν δε εγώ πράττω το κακόν, που εις την πραγματικότητα δεν το θέλω, αυτό σημαίνει ότι δεν το πραγματοποιώ πλέον εγώ, αλλ' η αμαρτία, που κατοικεί μέσα μου και η οποία με έχει κάμει δούλον της. 

Και έπειτα η Πάυλεια Ανθρωπολογία, με  τους ψυχικούς και τους πνευματικούς ανθρώπους…τους απνευμάτιστους και τους εν πνεύματι αναγεννημένους…

Και εκείνος ο Παύλειος έλεγχος, ο τόσο αγαπητικά αυστηρός…Εμείς Εβραίοι, Εμείς Ρωμαίοι αδελφοί, ΕΜΕΙΣ  όλοι εκείνοι, στους οποίους ΣΗΜΕΡΑ απευθύνεται  ο Θείος Παύλος!

Πᾶσα παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν,πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας. (Εβρ.2.2)...

Θλίψις και στενοχωρία θα κυριεύση και θα πλημμυρίση κάθε άνθρωπον, ο οποίος αμετανόητα επιμένει να εργάζεται το κακόν (Ρωμ. 2,9) …ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται·( Ρωμ,2,12) Δεν χρειάζονται μετάφραση αυτοί οι λόγοι! Χτυπούν απευθείας στο κέντρο της συνείδησης, αν αυτή δεν έχει απονεκρωθεί…

Και έπειτα εγγυάται την ασφαλή ελπίδα της Σωτήρίας…ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν (Eβρ. 6.19), για όσους όμως εκμεταλεύονται τον πλούτο της Χρηστότητας του Κυρίου προς συντριβή πνεύματος, ταπείνωση καρδιάς και πορεία στον λυτρωτικό δρόμο της μετανοίας…

Πόσα ιερά συνθήματα δεν έγραψε ο Παύλος στους τοίχους του Παραδείσου;

«…ἐάν τε γὰρ ζῶμεν, τῷ κυρίῳ ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τῷ κυρίῳ ἀποθνήσκομεν. ἐάν τε οὖν ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ κυρίου ἐσμέν.(Ρωμ .14,8)

Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. 13, 11-14)

Πόσο βαθιά εισχώρησε στην ανθρώπινη ψυχή! Εκείνος, που στο τέλος του, αυτοαποκαλείτο ως ο τελευταίος όλων των αμαρτωλών! Πόσο μας ευεργέτησε εμάς τους Έλληνες! Τι κι αν τον λοιδορήσαμε τόσο; Μας αγάπησε, μας νοιάστηκε, μας ποίμανε, μας φώτισε! Και τώρα κλαίει μπροστά στον θρόνο του Δικαίου Κριτή, για το κατάντημά μας! Και ξαναπιάνει να γράψει επιστολές προς Κορινθίους και Αθηναίους και Θεσσαλονικείς, προς εσένα αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου! Και μας ξαναλέει:

Λογίζη δὲ τοῦτο, ὦ ἄνθρωπε…,ὅτι σὺ ἐκφεύξη τὸ κρῖμα τοῦ Θεοῦ» (Ρώμ. 2, 1-3)

Και…βάζει συνεργάτες του…όπως τον μακαριστό π.Αθανάσιο Μυτιληναίο, με αγάπη έμπονη να μας προειδοποιούν και με σπαραγμό να μας μιλούν… Πριν 24 χρόνια (πόσο το σημερινό θεοστυγές κάνει τα 24 χρόνια να μοιάζουν αιώνες…) ανήμερα της μνήμης Πέτρου και Παύλου, ο π. Αθανάσιος σαν να μας μεταφέρει μια σύγχρονη επιστολή του Θείου Παύλου! Από εμάς, μόνο ένα μη γένοιτο, με χαμηλωμένα τα μάτια  και αυτό ισχνά, ακούστηκε σαν την πρωτοακούσαμε…

«….Δηλαδή κοπίασε ο Παύλος εις μάτην για μας εδώ τους Έλληνες;

Ας προσέξουμε, αγαπητοί, διότι έρχεται βαρύ το χέρι του Θεού. Διάβαζα στον προφήτη Ιερεμία το εξής. Ακούστε. Αποτείνεται ο Θεός εις τον λαό Του, τον Ισραήλ. Προ Χριστού. Και λέει. Επειδή ο λαός Του είχε αποκλίνει και είχε στραφεί προς την ειδωλολατρία, διότι εζήλευε εκείνα που οι γύρω λαοί λάτρευαν, άφησαν τον αληθινό Θεό και εστράφησαν στα είδωλα, λέει: «Εάν ο Μωυσής σταθεί μπροστά μου και ο Σαμουήλ –σπουδαία πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης– και με παρακαλέσουνε για τον λαό, δεν θα τους ακούσω». Ακούσατε; «Δεν θα τους ακούσω!». Σήμερα, αν λέμε και ζητάμε την πρεσβεία του Αποστόλου Παύλου, να μας σώσει εμάς τους Έλληνες, μήπως πει το ίδιο ο Θεός; «Δεν θα τον ακούσω τον απόστολο Παύλο». Και είπε ο λαός: «Και πού θα πάμε;». Και απαντάει ο Θεός. Θα το ‘λεγα, θα το ‘λεγα, να με συγχωρέσει ο Θεός που το λέω έτσι: «Να πάτε κατά διαβόλου». Να με συγχωρέσετε κι εσείς. Για μας τους Έλληνες: «Να πάτε κατά διαβόλου… Δυο χιλιάδες χρόνια σας περιμένω. Τι κάνατε;».

Όχι ότι δεν υπάρχει και πιστός λαός. Υπάρχει. Ακούστε λοιπόν τι λέει ο Θεός εδώ: «Ένα μέρος από σας θα σας φάει μαχαίρι· ένα μέρος από σας θα σας φάει η πείνα· ένα μέρος από σας θα σας φάει η αιχμαλωσία». Λοιπόν; Αγαπητοί μου. Έχομε ορατά σημάδια απειλής της πατρίδος μας, του λαού μας. Έχομε ορατά σημάδια απειλής της πατρίδος μας, το ακούτε; Το λέω διπλά. Αν κανείς για μια στιγμή τον πήρε ο ύπνος, να το ακούσει….» Απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π.Αθανασίου Μυτιληναίου, που εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 29 Ιουνίου 2001 (Απομαγνητοφώνηση και ψηφιοποίηση της ομιλίας: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος)

Αδελφοί μου, το οτι ο Θείος Παύλος βρίσκεται σήμερα κλαμμένος μπροστά στον θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου, δεν είναι μια ιερά φαντασία, μια προσπάθεια για παραστατικότητα και έμφαση στην δεινή θέση που έχουμε εκουσίως περιέλθει, ως ράθυμοι και μη μετανοούντες. Ο ίδιος ο μέγας Απόστολος, έχει περιγράψει αυτήν την ένδακρυ προσπάθειά του για νουθεσία, μεσιτεία και ιλασμό, εκεί στις Πράξεις των Αποστόλων, που ακόμα συμπληρώνονται...Αγωνιά για να διαφυλαχθεί η Αγία Πίστη, η Ορθοδοξία, Η Αλήθεια, η Παρακαταθήκη που ο Τριαδικός Θεός ΜΑΣ εμπιστεύθηκε έως της δευτέρας παρουσίας-επιφανείας Του...Δεν απευθύνεται ο Θείος Παύλος μόνο στους Πρεσβυτέρους της Εφέσου, απευθύνεται σε όλους ΜΑΣ σήμερα, κλήρο και λαό...

"...Προσέχετε λοιπόν τον εαυτό σας, πως θα συμπεριφέρεσθε και τι θα διδάσκετε. Προσέχετε και όλο το πνευματικό σας ποίμνιο, στο οποίο το Άγιον Πνεύμα σας τοποθέτησε επισκόπους για να ποιμαίνετε την Εκκλησία του Θεού, την οποία ο Κύριος έσωσε και κατέστησε κτήμα του με το δικό του αίμα.

Προσέχετε, διότι εγώ το γνωρίζω, μετά την αναχώρησή μου θα εισβάλουν ανάμεσά σας ψευδοδιδάσκαλοι και πλάνοι, σαν άγριοι και σκληροί λύκοι, που θα διαρπάζουν αλύπητα το ποίμνιο βλάπτοντας και αφανίζοντας τις ψυχές των λογικών προβάτων.

Ακόμη κι από σας τους ίδιους, θα εμφανιστούν άνθρωποι που θα διδάσκουν διδασκαλίες οι οποίες θα διαστρέφουν την αλήθεια, για να αποσπούν τους μαθητές από τον ευθύ δρόμο της αλήθειας, να τους παρασύρουν πίσω τους και να τους κάνουν οπαδούς τους.

Γι’ αυτό να προσέχετε και να είστε άγρυπνοι, έχοντας ως παράδειγμα εμένα˙ και να θυμάστε, ότι για μια τριετία συνεχώς νύχτα και μέρα δεν σταμάτησα να νουθετώ με δάκρυα τον καθένα σας ξεχωριστά...." (Πρξ., Κ,28-31, Ερμ. Π.Τρεμπέλα)

Τα δάκρυά του δεν κράτησαν μόνο για  3 έτη, έμειναν αστέγνωτα δυο χιλιάδες χρόνους τώρα...Πιστεύετε πως  υπερβάλλουμε αδελφοί μου; 

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή/2 μέρη

 

 

    

 

 

 

Εμείς θα...διαψεύσουμε τον Θεό;

 "...Είναι ανώφελη αδελφοί μου συναμαρτωλοί η χρηστότητα και η μακροθυμία του Κυρίου μας, αν δεν οδηγεί σε μετάνοια . (…ἢ τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος αὐτοῦ καὶ τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς μακροθυμίας καταφρονεῖς, ἀγνοῶν ὅτι τὸ χρηστὸν τοῦ Θεοῦ εἰς μετάνοιάν σε ἄγει; Ρωμ/2,4). Επιπλέον χίλια χρόνια δικά μας είναι σαν μια μέρα του Κυρίου! Ούτε σαράντα ούτε πενήντα ούτε εκατό χρόνια  κι αν περάσουν, μπορούν να μας κάνουν να λοιδωρήσουμε και να απαξιώσουμε όλους εκείνους, που με πόνο καρδιάς μιλούν για τα επερχόμενα, τα οποία  όλοι μας πλέον τα θεωρούμε ως μια φυσιολογική κατάληξη και ως μια ενεργοποίηση του λεγομένου πνευματικού νόμου. Έλεγε ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης : …Ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ θυμηθῆ ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό καὶ νὰ ζητήση βοήθεια.. δὲν εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς τὰ κανονίζει ἔτσι καὶ βγάζει μία διαταγή νὰ ἔρθη κάποια συμφορά στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ὁ Θεὸς βλέπει μέχρι ποὺ θὰ φθάση ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅτι δὲν θὰ ἀλλάξουν, καὶ γι' αὐτὸ ἐπιτρέπει νὰ συμβῆ μία συμφορά, γιὰ νὰ συνετισθοῦν. Ὄχι ὅτι τὰ κανόνισε ἔτσι ὁ Θεός….(Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου , “Πνευματική Αφύπνιση, Λόγοι Β’” , Έκδοσις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999)..."

"...Δεν πάει πολύς καιρός αφ΄ ότου επισκεφθήκαμε έναν κατά την κρίση μας  ιδιαιτέρως φωτισμένο εκ Θεού Γέροντα, σε ένα κελί «σύννεφο» στις Καρυές του Αγίου Όρους.  Αυτοί οι άνθρωποι, δέχονται καθημερινά πλήθος ερωτήσεων απ τους επισκέπτες προσκυνητές και εκείνοι οι ευλογημένοι, από αγάπη και με αγάπη, προσπαθούν να μην κακοκαρδίσουν κανέναν, αλλά ταυτόχρονα με θαυμαστή διάκριση, προσπαθούν να μην φύγει και κανείς από το ταπεινό τους κελίον, δίχως ωφέλεια αληθινή για την ψυχή και προβληματισμό για την πνευματική του κατάσταση. Ήμασταν αρκετοί εκείνο το μεσημεράκι του φετινού Φθινοπώρου και μέσα στον καταιγισμό των αποριών  που δέχτηκε ο πάτερ, έγινε και η ερώτηση σχετικά με τα μελλούμενα και τις προγνώσεις  των ημερών μας.

-Γέροντα, ακούγεται πως έρχεται καταστροφή, πόλεμος! Ακούμε για τις προφητείες και είναι αλήθεια πως τρομάζουμε κάπως!

Μια φράση μόνο βγήκε από τα χείλη του σαν απάντηση:

-Παιδιά μου , καμιά προφητεία δεν είναι προφητεία αν δεν βγει αληθινή !

Αυτό είπε μόνο και σιώπησε! Μαζί του και εμείς, που αναρωτιόμαστε τι ήθελε να μας πει …

Ας το σκεφτούμε λίγο αδελφοί μου. Εκεί είναι η διαφορά θαρρούμε, η οποία πρέπει να μας κάνει να είμαστε ιδιαιτέρως προσεκτικοί ώστε να μην απαξιώνουμε και να μην ομογενοποιούμε  τις γνήσιες φωνές όπως αυτή του μακαριστού επισκόπου Αυγουστίνου! Η διαφορά έγκειται στην πρόθεση και στον σκοπό όσων στομάτων του Θεού μας μεταφέρουν τα μελλούμενα, τα επερχόμενα δεινά. Δεν προφητεύουν οι Άγιοι Γέροντες για να επαληθευθούν και να δικαιωθούν ως φερέγγυοι και αξιόπιστοι. Εύχονται με όλην την δύναμη της ψυχής τους, να βρεθούν σύγχρονοι Νινευίτες να τους διαψεύσουν και να κάνουν τον Θεό να…μετανοήσει, να μακροθυμήσει, να παρατείνει το έλεος και την χρηστότητά Του  .Όσοι χαρισματούχοι τέτοιοι άνθρωποι, κληρικοί και λαϊκοί,   μιλούν  έχοντας το εκ Θεού δοθέν προορατικό χάρισμα ( ένα παράδειγμα ακόμα  ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος που μάλιστα θέλησε αυτές οι προρρήσεις του να υπάρχουν χειρόγραφες και άρα απρόσβλητες -αυθεντικές), δεν επιδιώκουν(πλην φυσικά θλιβερών εξαιρέσεων …δεν μιλάμε για κερδοσκόπους και κακοδόξους μισθοφόρους  τσαρλατάνους)  τον εντυπωσιασμό αλλά την μετάνοιά μας και μόνο αυτή! Πονούν λοιπόν και προτρέπουν σε λυτρωτική μετάνοια! Ο Θεός γνωρίζει αλλά δεν προορίζει! Μας έχει παραχωρήσει την ακλόνητη δύναμη του αυτεξουσίου! Εμείς ...θα διαψεύσουμε τον...Θεό ...;;;"

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από κείμενο και εκπομπή αφιέρωμα  του 2020, με τίτλο: Μόνο την Αλήθεια-Αυγουστίνος Καντιώτης 

Το Πνεύμα της Αληθείας…

 

Το Πνεύμα το Άγιον φως και ζωή, και ζώσα πηγή νοερά· Πνεύμα σοφίας,

 Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν, ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα· 

Θεός και θεοποιούν, πυρ εκ πυρός προϊόν, λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα, 

δι ου προφήται άπαντες και Θεού απόστολοι μετά μαρτύρων εστέφθησαν. 

Ξένον άκουσμα, ξένον θέαμα, πυρ διαιρούμενον εις νομάς χαρισμάτων. 

Από τον Εσπερινό της Πεντηκοστής.

Η ακαταγώνιστη χάρη που ζωοποιεί και καινοποιεί και σώζει και μεταμορφώνει. Το άγριο σε άγιο, το καλό σε κακό. Το μακάβριο σε μακάριο, το φιλόδοξο σε φιλόθεο, το μιαρό σε αγνό, το άθεο σε ένθεο, το οκνηρό σε φιλόπονο, την ακηδία σε νήψη, την απελπισία σε χαρά, το ψέμα σε Αλήθεια! Τους αγραμμάτους και φοβισμένους ψαράδες σε Θεοφόρους και ατρόμητους πάνσοφους κήρυκες της μόνης Αλήθειας της Αναστάσεως Της Ζωής!

Ρίχνει τα λέπια από τα μάτια! Εξαφανίζει τον δισταγμό απ΄την καρδιά! Η αφειδώλευτη χάρη και η αδίσταχτη πίστη! Η δύναμη της Θείας Χάριτος! Απερίγραπτη και απερινόητη! Πανσθενουργός και αήττητη! Σαν αύρα λεπτή που αν ασίγαστα δεν προσπαθείς να ανασαίνεις θα φύγει από δίπλα σου! Και τότε…Ω τότε! Θα γίνεις ξανά εσύ αρνητής και διώκτης και φιλήδονος και δεσμώτης του σκότους! Φαύλος θα πορευθείς εις Ανάστασιν Κρίσεως! Από αυτήν την απομάκρυνση! Χωρίς την Θεία Χάρη, ξανά παλαιός άνθρωπος, χωρίς καταφύγιο και παρηγοριά! Όλη η ζωή, όλος ο αγώνας για αυτήν την κτήση μα κυρίως για την διατήρησή της. Όλοι δεκτικοί Θείας Χάριτος μα και όλοι επιρρεπείς στην απώλειά της…Κάποιους τέτοιους διαλεχτούς και δεκτικούς της Θείας Χάριτος θα συναντήσουμε στις δυο αυτές εκπομπές. Πρώην αμύητους, Αθέους όπως πίστευαν οι ίδιοι, που όχι απλά αναγεννήθηκαν αλλά τα έδωσαν όλα στον Χριστό, σαν γνώρισαν Την αποκεκαλυμμένη Ζωοποιό Αλήθεια!

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά 2 εκπομπών με αναφορά στην μακαριστή Γερόντισσα Μαγδαληνή του Σινά και τον μακαριστό π.Σεραφείμ Ρόουζ.

Είμαι ο Παναγιώτης! (Οι ψυχές που περιμένουν...)

 

Κάποια  Σαρακοστή, παραμονή Σαββάτου Αγίου Θεοδώρου με το θαύμα των κολλύβων,  στο μεσόνυχτο την ώρα που τέλευε τον κανόνα της στις 3, σε δωμάτιο του σπιτιού της κοντά στο εικονοστάσι της,   η μακαριστή Χριστοκήρυκας Αθηνά Σιδέρη,  άκουσε μια αντρική φωνή να την καλεί. Χωρίς να ταραχτεί ρώτησε ποιος είναι… Εκείνος της απάντησε:

-Είμαι ο Παναγιώτης! (κάποιος γνωστός γιατρός της μακαριστής Αθηνάς)  

-Τι θέλετε;

-Όταν ήμουν στη γη, είχα έρθει στο σπίτι σας…και εσείς αρωστήσατε και εγώ σας πρόσφερα τις ιατρικές μου γνώσεις… Σας παρακαλώ! Είμαι πολύ άσχημα! Παραθέστε τράπεζα και για μένα αλλά και για άλλους( και άρχισε να λέει ονόματα)! Εγώ είμαι κάπως καλύτερα από εκείνους και μπορώ να σας μιλώ! 

-Να ναι ευλογημένο!

Πηγαίνω στο γραφείο του παιδιού μου και του λέω:

-Πείτε μου και άλλα ονόματα! Μου είπε πολλά! Ήδη είχε φτάσει το χαρτί στη μέση! Γονάτισα…Γέμισε όλο το χαρτί!

Ξεκίνησε να υπαγορεύει ονόματα και η κυρία Αθηνά γέμισε μια μεγάλη κόλλα αναφοράς! Αμέσως έπειτα πήγε και ετοίμασε το στάρι της! Το πρωί το πήγε στους πατέρες, στον κοιμητηριακό Ναό των Αγίων Θεοδώρων, μαζί με τα ονόματα ! Εκείνοι ολοπρόθυμοι τέλεσαν και για αυτούς μνημόσυνο!

Λίγες εβδομάδες αργότερα….

Της Ζωοδόχου Πηγής πήγαινα στην Εκκλησία.Στο προαύλιο βλέπω έναν άνθρωπο καλοντυμένο. Εξέφραζε την εικόνα του Θεού σε όλο του το μεγαλείο, με την ευπρέπεια( δεν σχολιάζω το ντύσιμό του) αλλά σε…ενέπνεε η όλη παρουσία του. Στηριζόταν σε δυο μπαστουνάκια.

-Θέλετε να σας βοηθήσω να ανεβείτε τα σκαλιά; Πλησίασα και του είπα: Χριστός Ανέστη!

-Αληθώς Ανέστη!

-Θέλετε να σας βοηθήσω;

-Όχι Αθηνά!

Από την απέναντι πλευρά του προαυλίου της Εκκλησίας, έρχονταν πολλοί γνωστοί μου άνθρωποι…φιλενάδες μου με τους συζύγους τους. Εγώ μιλούσα με τον ανάπηρο κύριο. Μού μίλησαν εκείνη την ώρα…μου είπαν Χριστός Ανέστη, αλλά εγώ δεν μπορούσα να διακόψω αυτόν τον χαρμόσυνο διάλογο και δεν μπόρεσα ούτε τα μάτια μου να σηκώσω να τους δω…και περνούσαν και εγώ σκεφτόμουν, πως και δεν έρχονται να με βοηθήσουν να βάλουμε τον άνθρωπο μέσα στον Ναό; Μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν πολύ φίλες μου…Συνέχισα να μιλώ μαζί του…

-Ξέρετε το όνομά μου;

-Σε γνωρίζω!

-Ελάτε λοιπόν να σας βοηθήσω!

-Όχι Αθηνά! Τα μνημόσυνα που μας έκανες μας έφεραν εδώ! Του χρόνου θα είμαι μέσα Αθηνά! Εκεί δεν θα σε δώ! Αλλά ήρθα σήμερα να σε δω και να σου πω πως είμαι ο Παναγιώτης!

Του ξαναλέω Χριστός Ανέστη και εκείνος μου λέει:

-Ακούω και από εδώ και ακούνε και όλοι! Συνέχισε( να μας μνημονεύεις) μην σταματήσεις…

-Δώστε μου μια εικόνα! Επιτρέπεται;

-Εγώ καθόμουν σε χαλάσματα αραχνιασμένα…σε μια καρέκλα που δεν είχε ψαθί…

Έτσι μου είπε! Υπέρλογα είναι όλα αυτά που σας λέω, αλλά είναι αλήθεια! Είμαι επιφυλακτική να σας τα πω! Είναι ο Άγιος Πορφύριος που σας τα λέει! Πήγαμε στην περιφορά της Εικόνας… Ήρθαν οι φιλενάδες μου… Με πειράζανε!

-Καλά, έχεις μια μύτη πολύ ψηλή! Σου είπαμε Χριστός Ανέστη και εσύ δεν καταδέχτηκες να μας μιλήσεις!

-Συγγνώμη, δεν σας άκουσα, γιατί μιλούσα με τον ανάπηρο τον άνθρωπο!

-Ποιόν ανάπηρο;

-Μιλούσα με έναν Κύριο

με κουστούμι, ευπρεπισμένο με δυο μπαστουνάκια!!

-Δεν είμαστε καλά!

Δεν τον είχε δει κανείς! Αυτή είναι η χάρις του Θεού!

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο: «Οι ψυχές που περιμένουν»

Νώντας Σκοπετέας

ΥΓ: Στο ξεκίνημα αυτής της συνταρακτικής ομιλίας ένας πρόλογος που μαρτυρά τα θαύματα και τα θαυμάσια του Θεού…

Ο ίδιος ο Άγιος Πορφύριος εμφανίζεται και ευλογεί το ακροατήριο…

Η μακαριστή Αθηνά Σιδέρη (η μόνη που τον βλέπει υποστατικά) ξεσπά σε δάκρυα δοξολογικά ….

Σαν ξημερώνει Ανάληψη...(Ο μπάρμπα Λύσαντρος ο Άγρυπνος...)

 

 Στις γειτονιές της Παραλίας λίγο μετά τον μεγάλο πόλεμο και τις ανήλιαγες μέρες του αδερφικού μίσους, τα χώματα  άρχισαν ξανά να μοσχοβολάνε τους ανθούς των δέντρων και να τους μπερδεύουνε με την αλμύρα της θάλασσας , που κάποτε έφτανε ως τις ρίζες τους. Ο μπάρμπα Λύσαντρος, Παραλιώτης από τα γεννοφάσκια του δεν σταμάτησε ποτέ του να περιδιαβαίνει ολημερίς στους δρόμους  της όμορφης πόλης τους και να μεριμνά για όλες τις Εκκλησιές και τα απόμερα   ξωκκλήσια. Ακόμα και στον πόλεμο δεν άφησε αφώτιστη Εκκλησιά ούτε μια νύχτα.

Δεν απόχτησε φαμίλια δικιά του. Από παιδάκι μικρό ορφάνεψε από τους Άγιους  γονιούς του, τότες πεθαίνανε απ το τίποτα οι ανθρώποι,  και έμενε μαζί με την αδερφή του και 

έπειτα με την δική της οικογένεια στο σπίτι  με το μεγάλο περιβόλι, με τις ελιές, τις  πορτοκαλιές ,  τις λεμονιές και τις ροδιές, τα ζωντανά και όλου του Θεού τα καλά. Αγρότες και οι δυο τους τα καταφέρανε καλά με την γη που τους άφησαν πίσω οι γονήδες τους. Τη σεβάστηκαν και εκείνη  τους σεβάστηκε χαρίζοντάς  τους  γενναία τον επιούσιο και την  μακαρία ελεημοσύνη που δεν την λησμόνησαν  ποτές τους.   Όλοι τον αγαπάγανε για την καλοσύνη του, την γαλήνια όψη του προσώπου του και την σιγανή του φωνή που δεν την ύψωσε ποτέ, ακόμα και όταν κάποιοι τον κοροϊδεύανε φωναχτά ένα απόγευμα στο καφενείο αλλοπαρμένο και αλλαφροΐσκιωτο. Ίσα- ίσα που αυτούς συνέχεια τους χαιρέτιζε με αγάπη απροσποίητη,  όποτε κι όπου κι αν τους έβλεπε, που κάποια στιγμή σταματήσανε και δεν τον ξαναπειράξανε. Αυτό που χαιρότανε πολύ να το ακούει ο  μπάρμπα Λύσαντρος  ήτανε όμως  ένα προσωνύμι που του είχανε ταιριάξει  τα ανήψια του , της αδερφής του τα παιδιά που τον αγαπάγανε σαν τον Πατέρα τους, που τον χάσανε τα καψερά  άδικα από χέρι αδερφικό στα τρισκατάρατα του εμφυλίου τα χρόνια. Τον φωνάζανε  Άγρυπνο, γιατί όσα χρόνια τον θυμόντουσαν δεν τον είχανε δει ποτέ του να κοιμάται. Στο κελάκι του, όπως το έλεγε, ένα δωμάτιο που έχτισε πίσω απο την Εκκλησία της Αναστάσεως, σε μια γωνιά στη βορεινή μεριά του κτήματος,  πάντα βλέπανε φως τη νύχτα. Ξέρανε πως όποτε και να πηγαίνανε εκεί θα τον βρίσκανε ξυπνητό να διαβάζει για τους Αγίους του και να καίει λιβάνι Αγιονορείτικο. Τα είχε καταφέρει  και ταξίδεψε από τον Πειραιά με το καράβι μια φορά και έμεινε για μέρες πολλές στο Άγιο Όρος στη Μονή του Γρηγορίου, που πήγαιναν πολύ οι Πελοποννήσιοι εκείνα τα χρόνια. Και από τότε που γύρισε, μια ήταν η λαχτάρα του και η ευχαρίστησή του. Να βρίσκει παπάδες φιλακόλουθους, και να πηγαίνει σε αγρυπνίες όπου και να γίνονταν. Και γίνονταν πολλές τότε , μιας και ο κόσμος είχε αληθινό φόβο Θεού και ευλάβεια πονεμένη. Ακόμα και στην πιο μακρινή μεριά  της πόλης έφτανε από νωρίς το απόγευμα στα πόδια πάντα, για να βοηθήσει όπως μπορούσε στις ετοιμασίες. Να βάλει στους άρτους τα κεριά, να ανάψει όλα τα καντήλια, να αφήσει λαδάκι, νάμα, πρόσφορο και όλα τα απαραίτητα για του Θεού τη λατρεία. Κι άμα έβρισκε και κανέναν Ιερέα γραμματιζούμενο και ψάλτη που ήξεραν από τυπικό Μοναστηριού  και μεγάλωναν τις Αγρυπνίες ως το ξημέρωμα, πως το ευχαριστιότανε...Εκείνος όρθιος για όλες τις ώρες,  βοήθαγε όπως μπορούσε στο ψαλτήρι, είτε διαβάζοντας ,είτε ψέλνοντας κανένα γνωστό  προσόμοιο του εσπερινού και του όρθρου. Και όλο με χαμηλωμένο το κεφάλι μπαινόβγαινε στο ιερό να διακονήσει τον Παπά…Πολλές φορές στο τελείωμα , αν με δική του παρότρυνση γινόταν η αγρύπνια κάποιου πιο «άγνωστου» Αγίου , θα έδινε και λίγα χρήματα στον Ιερέα να τα μοιραστεί με τον ψάλτη … -για την ψυχή των πεθαμένων μου… έλεγε και απομακρυνόταν βιαστικά ...

Και έπειτα πολύ του άρεσε  να επιστρέφει στο σπίτι περπατώντας αργά, δίπλα απ τη   Θάλασσα και να οσφραίνεται του χαράματος τις μυρωδιές και να ακούει τους πρώτους ήχους του Θεού…Κι αυτός πάντα να έχει στα χείλη του έναν ύμνο γι' Αυτόν που αγάπησε τόσο καιΤου αφιέρωσε τη ζωή του, ζώντας   σαν καλόγερος μες στον κόσμο  με τις μέριμνές του και  το μεγάλωμα των τριών ανεψιών του.Τί είναι αυτό που ψέλνεις συνέχεια Θείε Λύσαντρε  ; τον  ρώτησε ο Πότης ο μικρότερος μια μέρα που ήταν οι δυο τους στο κελάκι του . Και εκείνος βάλθηκε να του ψάλει όσο καλύτερα μπορούσε ένα κάθισμα από της Εβδομάδας τα  πρωινά του Πλαγίου του πρώτου στην Παρακλητική:Πάντες αγρυπνήσωμεν, καί Χριστώ υπαντήσωμεν, μετά πλήθους ελέους και λαμπάδων φαεινών, όπως τού νυμφώνος ένδον αξιωθώμεν, ο γάρ τής θύρας έξω φθεγγόμενος, άπρακτα τώ Θεώ κέκραγεν, Ελέησόν με….Έψαλλε μπρος στο εικονοστάσι  και έπειτα γύρισε στον μικρό:  

-Έχω πει στον Παπα- Δημήτρη, αυτό που άκουσες να το λέμε στην αρχή της Αγρυπνίας και αυτός να λιβανίζει…Το θυμάμαι απ το Άγιον Όρος …τι όμορφα που ήτανε τότε μάνα μου !!  Πάντες αγρυπνήσωμεν! -Είδες γιατί  σε λέμε Άγρυπνο Θείε;  Και εκείνος γέλασε απ την ψυχή του και τον αγκάλιασε όλο στοργή…

Κυλήσανε ευλογημένα τα χρόνια... Αρχές καλοκαιριού ήτανε  κι  ο Μπάρμπα-Λύσαντρος στα πρώτα του γεράματα, ετοιμαζότανε από βραδύς για την μεγάλη μέρα που ξημέρωνε στον κόσμο. Δεν τα χε καταφέρει να βρει καμιά αγρυπνία να γίνεται για της Αναλήψεως. Άλλωστε η  παλιά Εκκλησιά στην μεγάλη πλατεία πανηγύριζε με μεγαλοπρέπεια. Ο Δεσπότης έκανε τον Εσπερινό και θα ήτανε και την επόμενη μέρα από  πρωί να ψάλει τις καταβασίες …Θείω καλυφθεὶς ο βραδύγλωσσος γνόφῳ….αλλά και την ενάτη της μεγάλης εορτής που τόσο συγκινούσε τον Μπαρμπα –Λύσαντρο:  Ἄγγελοι, τὴν ἄνοδον τοῦ Δεσπότου, ὁρῶντες ἐξεπλήττοντο, πῶς μετὰ δόξης ἐπήρθη, ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τὰ ἄνω….

Παραξενεύτηκε η αδερφή του μόλις τον άκουσε  έξω  τόσο αργά …

Βγήκε στην αυλή την μπροστινή και γλυκά του μίλησε όπως πάντα :

 -Για πού με το καλό τόσο αργά αδερφέ ; δεν έχει αγρυπνία πουθενά αποσπερού  …ρώτησα εγώ και έμαθα από τον κυρ- Θεοφάνη τον επίτροπο …

-Ναι δεν έχει αγρυπνία απόψε Παρασκευούλα μου, μα εγώ θα πάω στην Ανάληψη…- Από τώρα; Άσε τουλάχιστον να ξημερώσει και πας…πέσε και λιγάκι να ξεκουραστείς …καλά σε λένε τα ανήψια σου Άγρυπνο  του είπε χαμογελώντας …

Πλησίασε στο κεφαλόσκαλο και με ψιθυριστή φωνή μίλησε στην αδερφή του : -Η Μάνα μας  κάποτε , δεν στο χω πει ποτέ, μου' χε διηγηθεί, σαν σε όνειρο το θυμάμαι, πως πολλοί άνθρωποι πιστοί , την νύχτα πριν ξημερώσει  της Αναλήψεως  καρτερούν ξάγρυπνοι … και ξέρεις δεν πρέπει να κλείσουν μάτι …γιατί μόνο έτσι …- Πες μου γιατί σταμάτησες; του είπε εκείνη συγκινημένη … Δεν τα κατάφερε κείνος να κρύψει τα δάκρυά του που κύλησαν απ τα μάτια του …γιατί μόνο έτσι Παρασκευούλα μου αν είναι και καθαροί  θα δουν το Χριστό να αναλήφεται στον ουρανό …Ένα φως που όμοιό του δεν υπάρχει στον κόσμο μας , ανεβαίνει στα ψηλά και έπειτα χάνεται ….- Και εσύ το χεις δει ποτέ σου αδερφέ μου σαν την μανούλα μας; Εγώ ..εγώ δεν είμαι άξιος για τέτοια Θεία οράματα ..Αλλά που ξέρεις μπορεί φέτος να με λυπηθεί ο Θεός και να μου δώσει λιγάκι απ τα θαυμάσιά του , να βρω και εγώ λίγη πίστη και να ελπίσω στον Παράδεισο …Δεν του πε τίποτα …τον κοίταξε κατάματα  σαν να τον έβλεπε  για πρώτη της  φορά και έπειτα έκανε κάτι που τον άφησε άναυδο …χωρίς εκείνος  να προλάβει να κάνει κίνηση ,του  πήρε το χέρι και το φίλησε και άφησε και εκείνη δάκρυα να κυλήσουν απ τα δικά της τα μάτια…-Να πας στην ευχή του Χριστού μας αδερφέ μου και εύχομαι απόψε να Τον δεις να αναλήφεται …ξανά!

Πήρε εκείνος ο μακάριος αργά- αργά τον δρόμο για την Ανάληψη …Χάθηκε μέσα στης νοσταλγίας το όνειρο που τον ακολουθούσε σε ολάκερή  του τη ζωή και προχωρώντας πλάι στη θάλασσα , σκεφτόταν την μανούλα  του τη μακαρίτισσα που έφυγε νέα , μα τόσα άγια λόγια πρόλαβε και του είπε να τον συντροφεύουνε παντοτινά , τον πατέρα του που δεν τον πρόλαβε

να τον χαρεί, μα θυμότανε  πάντα το λεβέντικο παράστημά του και ότι έκανε ολοένα τον σταυρό του, την αδερφή του την πονεμένη που όλο  του αγαλλίαζε  το μέσα του …Θυμήθηκε τότε κι όλες τις φορές που είχε αξιωθεί  στ' αληθινά και όχι σ όνειρο  να αντικρύσει  εκείνη την υπέροχη λάμψη  δίχως ποτέ του να ξεστομίσει τίποτα  σε κανέναν μη και χάσει τη χάρη … 

Και ξημέρωσε το πρώτο φως της μεγάλης της Γιορτής …και ο μπαρμπα –Λύσαντρος καθισμένος στο ασβεστωμένο  πεζούλι στην  αυλή της Αναλήψεως αισθανόταν την χαρά των πρώτων Μαθητών όταν γεμίσανε οι ψυχές τους με Πνεύμα Άγιο και ένοιωσε ξανά την βεβαιότητά τους  για τον Υιό του Θεού, τον λυτρωτή του κόσμου….

  Δόξα τῇ καταβάσει σου Σωτήρ, δόξα τῇ βασιλείᾳ σου, δόξα τῇ Ἀναλήψει σου, μόνε φιλάνθρωπε….

Χρόνια πολλά μπάρμπα Λύσαντρε …και του χρόνου άξιος!

Καλό και ολόφωτο Παράδεισο!

Νώντας Σκοπετέας

(απόσπασμα από το βιβλίο : "Δάκρυ στο Εγώ" 2018 Πρόμαχος Ορθοδοξίας , ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΕΦΥΜΝΙΟΝ 

Αφιερωμένο στην μνήμη των απλών και πτωχών τω πνεύματι απανταχού αγρυπνησάντων την παραμονή της μεγάλης Γιορτής …